Dużym ułatwieniem w porównaniu do pierwszej części jest dodanie mapy. LostWinds to gra z dużą ilością backtrackingu (wracania się w miejsca, w których już wcześniej byliśmy, bo na przykład jakaś pominięta wcześniej osoba tym razem jest w stanie nam pomóc). W "jedynce" trzeba było po prostu bardzo dużo pamiętać, natomiast tym razem wystarczy otworzyć sobie mapkę (klawisz "-") i zobaczyć swoje miejsce przeznaczenia. Biorąc pod uwagę, że cała kraina w Winter of the Melodias jest dużo większa niż w prequelu, bez mapy bardzo łatwo byłoby się tu zgubić.
Pierwszą część ubóstwiałem za rewelacyjną oprawę audio-video i design, w którym można było się zakochać. WotM stoi na tak samo wysokim, jeśli nie wyższym poziomie. Ilość detali na ekranie jest po prostu porażająca, podobnie zresztą jak animacja wszystkiego, co się rusza. Wystarczy dodać do tego prześwietny design wszelkich obiektów i wychodzi nam jedna z najpiękniejszych gier "2,5D", w jakie można zagrać. Zdumiewające, że twórcy z całym tym przepychem zmieścili się w narzuconym przez Nintendo limicie 50MB! Tu po prostu wszystko jest piękne i patrzy się na ten tytuł z prawdziwą przyjemnością. Padający śnieg, pokryte nim góry, refleksy świetlne, a do tego interaktywność. Doprawdy nie mogłem się nacieszyć prezencją tego dzieła.
Muzyka została przeniesiona wprost z pierwszej części, czego nie mam twórcom za złe, bo znakomity soundtrack, jaki towarzyszył mi w pierwszym LostWinds pamiętam do dzisiaj. Spokojne, klimatyczne muzyczki pasują tu jak ulał, chociaż żałuję trochę, że twórcy nie pokusili się o więcej nowych kawałków. Voice-actingu oczywiście ponownie zabrakło (dialogi pojawiają się w dymkach, które trzeba czytać), ale domyślam się, że główną rolę odegrał w tym limit wielkości gry narzucany przez "Wielkie N".
Przyczepić można się w zasadzie po raz kolejny jedynie do czasu przejścia gry za pierwszym razem. W przypadku "jedynki" były to trzy godziny, tym razem natomiast podbito ten czas do niemal pięciu. Winter of the Melodias to dużo bardziej obszerna gra od pierwszej części, ale bardzo pomaga tutaj mapka, dzięki której nie trzeba kręcić się bez celu po poziomach w poszukiwaniu dalszej drogi. Oczywiście najwięksi hardcore'owcy pewnie postarają się znaleźć wszystkie sekrety porozrzucane po poziomach (w liczbie 48), a to zadanie do najprostszych nie należy, zapewniam. Ogólnie rzecz biorąc prawie pięć godzin doskonałej zabawy to wcale nie tak mało biorąc pod uwagę, że gra została wyceniona na 1000 Wii Points (ok. 30zł).
Druga część LostWinds pokazuje, że twórcy przez ostatni rok nie siedzieli z założonymi rękami. Wsłuchali się w opinie graczy i wprowadzili istotne poprawki (dodanie mapy, większa różnorodność lokacji), dzięki czemu "dwójka" jest jeszcze lepsza niż doskonały pierwowzór. Moim zdaniem dla wszystkich posiadaczy Wii jest to pozycja obowiązkowa. Trudno w lepszy sposób wydać 30 złotych.
Rafał "Baron Ski" Skierski
